“Kunnen we Angel Olsen inmiddels de frontvrouw van een geoliede  rockband noemen? Misschien wel.”,  zo stelden we ons nog de vraag bij het bespreken van My Woman. Inmiddels is die vraag onderhand beantwoord in een trefzekere constatering. Rockchick – voor alle te hard schreeuwende-, feministische mopperaars onder jullie, dit is een compliment – Angel Olsen is here to stay en verovert met haar band menig goed gevulde zaal of uitverkocht festival.  Daar zijn we inmiddels aan gewend. Hoewel we er lang niet altijd blij mee zijn, omdat het grote gebaar de intimiteit dikwijls in de weg zit.

Nu is daar Phases, een verzameling vol bonustracks, liedjes die enkel verschenen op obscure 7” lp’s, een enkeling geschreven voor goede doelen en instanties, covers en huisgemaakte demo’s. Jawel, plotseling is er weer ruimte voor intimiteit, de klein gehouden Olsen die we kennen van “vroeger”.  Al begint de openende powerballad Fly on Your Wall nog zeer psychedelisch en dromerig. De track is opgenomen voor het “Our first 100 days” goede doelen  project dat in het leven is geroepen als anti-Trump campagne door de overkoepelende platenlabelvlag “Secret  Group. Special is vervolgens een overblijfsel van de My Woman studiosessies en combineert een traag tempo met prominente gitaarsolo’s. Sweet Dreams en California gaan heel mooi terug naar het rammelende countrygeluid dat viel te horen op Half Way Home, met een snik in de stem en haar destijds zo kenmerkende jodel-uithaal. Rauw, ongepolijst en ver uit de bocht vliegend waren deze liedjes veel gehoorde live-favorieten, maar slechts verschenen op een obscure Japanse 7 inch genaamd Sleepwalker. De vele huiskamerdemo’s en covers kraken nog meer en zijn niet meer dan Olsens stem en haar gitaar. Prachtig intiem, eerlijk en kaal. Een erg opvallende uitvoering (voorheen te vinden op de 7 inch Others’ Blues) is de cover van Bruce Springsteens Tougher than the Rest, dat door zijn minimalisme voelt als een ode aan de sfeer op Nebraska, ver verwijderd van het origineel met het iets vollere geluid dat te horen valt op zijn Tunnel of Love album.

Een beetje terug naar het begin, zo voelt Phases. We kunnen concluderen dat Angel Olsen altijd kleine, intieme liedjes is blijven schrijven, maar deze soms niet geschikt vond voor haar nieuwe richting; het rockgeluid van nu. Dat is jammer, want iets meer kleine liedjes had ook op voornamelijk My Woman de broodnodige balans hersteld tussen bombast en intimiteit. Die balans is ook zoek op Phases, in de tegenovergestelde richting, maar het bevestigd daardoor des te meer dat haar “rock persona”  niet perse noodzakelijk is en dat ze het puur doet voor haar eigen plezier (en vooruit, een beetje succes op de festivals is mooi meegenomen). Prima!