Het is te gemakkelijk om And They Spoke in Anthems als het eenmansproject van Arne Leurentop te presenteren. Natuurlijk is hij op Money Time de allesbepalende kracht, maar roept hij de hulp ing van een hele berg aan ervaringsdeskundigen welke de instrumenten perfect beheersen. Vijf jaar na June is hier dan eindelijk de opvolger. Nog meer een standje dimlicht schemerlampplaat. Het desolate leven van een popartiest die na een geweldig concert eenzaam de nachten in een luxe hotelkamer doorbrengt. Waar velourse rode vloerbedekking tegen de muren omhoog kruipt, om pas bij het bereiken van het plafond te stoppen. Als begin dertiger zet deze Antwerpenaar een schimmig sfeertje neer. De karakteriserende songs verraden al dat er voornamelijk tot de nachtelijke uurtjes aan gewerkt is. Voorzichtig en breekbaar begeleidend, om de buren niet wakker te maken. Als de dagelijkse sleur inzet, trekt Leurentop zich als een kluizenaar terug. Hier overheerst sterk de liefde voor het nachtleven.

Zo donker voelt ook het jazzy Soul of Man aan. Diep in zichzelf opzoek naar de kern. En ondanks dat het vooral die heersende duisternis is, komt het niet zwaarmoedig over. Van oorsprong zijn het best toegankelijke pop pareltjes, het is de benadering en de instrumenten kankkleur keuze die het afmaakt. Veel donkerblauw, bordeauxrood en zwart. Bij Message from the Future stappen we in een vintage zwart-wit movie binnen. Het korrelige filmbeeld krijgt door de toevoeging van geluid aan de stomme beelden een hedendaagse behandeling. Muziek welke zich probleemloos in de jaren vijftig plaatst. Het galmende Dialogue for Pieces gaat langzaam in een voortdenderende popsong over, met gitaren die al rockend afrondend steeds meer Leurentops vocalen opeisen. De akoestische tot aan het bot afgekloven One Wish benadering is meer experimenteel gericht. Een tweede stem die zich statisch als een aangename stoorzender tussenmengt geeft een mooie aanvullende waarde.

Zelfs op de momenten dat de gordijnen zich langzaam in Light & Distance openen, en de ruimte voorzichtig met zonlicht vullen, overtuigd And They Spoke in Anthems nog steeds. De doordachte Longer Days – Longer Nights swing roept iets rokerigs op. Hoogopgeleide elite die schijt aan de opgelegde regels hebben en achter gesloten clubdeuren hun eigen feestje beleven. In slow motion wordt er achteruit gedanst, een ritmische klok weerklinkt om de tijd naar de bruisende jaren negentig terug te draaien. Het is duidelijk dat Arne Leurentop een liefhebber van de latere The Beatles sound is, want deze invloeden weerspiegelen het Money Time titelstuk. Veel groter van opzet. Heerlijke koortjes en een flinke dosis aan happiness met zelfs een enthousiaste door Sam Vloemans trompet bespeelde trompeterende vreugdekreet. Hij haalt met zijn blaasinstrument de zomer binnen. In het stoffige grauw bespeelde bedwelmende spookachtige Hollow Parade hapt men flink naar lucht. Astmatisch verstikkend worstelen we ons door het bevreemde nevelige stijlvolle werkstuk heen. De kosmische afsluiter Always Alone laat ons weer aarden. Nog een keer gebruik makend van de kopstem om vervolgens in een dagdroom weg te ebben.