En daar duikt Alien Ensemble op, een collectief met als spil en frontman Markus Acher van The Notwist. Het moederschip heeft met Superheroes, Ghostvillains + Stuff zelf nog maar net een nieuw livealbum uit, toch verhindert het niet dat de groepsleden (in dit geval Acher en Karl Ivar Efset) ook in hun zijprojecten erg bedreven aan het musiceren slaan.

Trompettist Achter, zelf aan het roer bij een van de allerbeste Deutsche Grundlichheit bands, zoekt met zijn Alien Ensemble naar ‘new music’. Of anders verwoord: een nogal verwarrend mengsel waarin zowat alles te vinden is. Pop it ain’t, maar dan wel al de rest, gaande van krautrock, jazz, funk, soul, soundtrack tot noem maar op. Ergens omstreeks 2010 zag de bezige bij Achter, die daarnaast ook nog eens tuba bij Millipede speelt en samen met broertje Micha sinds 2003 het Alien Transistor label bestiert, de kans klaar om zelf een eigen bandje op te richten. Dat werd dus Alien Ensemble, een project waarin hij zowel zijn liefde voor de trompet als voor instrumentale, filmische muziek bot kon vieren.

Samen met een hele hoop bevriende artiesten wilde hij een nieuwe muziektaal uitvinden. Dat lukt hen wonderwel, ook al omdat de vriendschap en de muziekliefhebberij er gewoon van afdruipt. 2 van Alien Ensemble is bijgevolg niet gemaakt om van Acher een welgefortuneerd man te maken, dan wel om te illustreren dat er ook muzikaal leven is naast The Notwist.

Het maakt van Alien Ensemble iets om naar uit te kijken. Zeker ook omdat echt alles, je kan het zo gek niet bedenken of het staat er wel ergens op, in te vinden is. Een klein schatkamertje met slechts een gulden regel: geen klassieke jazz en – zelfs met het mes op de keel – geen solo’s. Gelukkig zijn die niet nodig om van de groep een meer dan geslaagd vormelijk en inhoudelijk experiment te maken.

Gaandeweg hebben de vele repetitiesessies ertoe geleid dat er een los-vaste dynamiek ontstaan is die van Alien Ensemble een groep maakt waarin veel kan en mag. Zoals op de hoes waarop een vreemde, zelfs weinig zeggende foto van een giraf afgebeeld staat. Dat kon dus ongetwijfeld net iets beter, toch biedt de muziek op het bijgeleverde schijfje prikkeling genoeg voor de muziekfan.

Op het album treffen we acht composities aan, die ergens in het najaar van 2015 in een gulzige teug live op band werden gezwierd. Opener Arc Trilogy , geschreven door Acher-Pichler-Haberl en met zijn haast tien minuten goed voor een kwart van de plaat, trekt zich op aan new jazz, maar duikt al snel richting avontuurlijke zijpaden. Echt ‘new music dus’ . Verder hebben we het best wel voor een traag, maar assertief opgebouwd alternatief walsje als Morgenstimmung (met heerlijk fluitspiel) die de band voor de vuist weg laat horen. En iets als When Hamlet Left Town is niet alleen een degelijke songtitel, ook de compositie klinkt zo glorieus als de titel doet vermoeden.

Overigens is het fijn ontwaken met de plinke plonke luchtigheid van Sun, dat ook bij meerdere luisterbeurten stevig overeind blijft. Verderop is er ook het wat majestueuze, dikdoenerige Lenity.

De echte hoogtepunten heten respectievelijk Skeleton Dance (dat naar goede Notwist gewoonte vol dwarse, anarchistische micromelodietjes steekt) en vooral het heerlijk trippy Gedanken. Tijdens die laatste is er zelfs een hiphopfeel aanwezig. Naar het einde toe is er Loop D die ons richting uitgang begeleidt.

2 al te haastig wegzetten als een zijprojectje van Markus Acher zou jammer zijn. Daarvoor is het nieuwe album net te goed. Alien Ensemble is koel en zorgt ervoor dat fans van The Notwist voorheen ongekende inspiraties opmerken. Het is een kleurrijke rit vol onverwachte wendingen, die desalniettemin als erg relax en coherent overkomt. Geen perfect album, maar wel goed genoeg om de meerwaardezoekers te plezieren.