Als in de jaren 90 vurig rockgeweld de charts domineert, krijgen ze vooral in de Verenigde Staten met meer dromerige luisterliedjes tegengas. Soms lukte het een band als Smashing Pumpkins om dit geslaagd te combineren. Over het algemeen is er een duidelijke scheidingslijn. Het Italiaanse gitaargerichte Alice Tambourine Lover is duidelijk door de dreampop beïnvloedt. Ook het in dit tijdsbeeld bepalende akoestische unplugged rage vormt een belangrijke inspiratiebron. Gooi hier nog wat sporadische country en blues elementen bij, en je komt aardig bij Down Below in de buurt. De uit Bologna afkomstige Alice Albertazzi en Gianfranco Romanelli klinken met hun donkere sound totaal niet Europees. Met het creëren van broeierige muziekschetsen waan je jezelf ergens in de druilerige moerassen van deprimerend Noordelijk Amerika. Het is wonderbaarlijk dat Alice Tambourine Lover totaal genegeerd wordt, hopelijk krijgt hun vierde plaat de welverdiende waardering.

Het Down Below titelstuk meet zich schaamteloos met de betere jaren negentig MTV Unplugged sessies. Ook hier smelt de grunge grilligheid perfect met de warmte van de instrumenten samen. De prachtige samenzang veroorzaakt een aangenaam folky karakter. Probleemloos zetten ze in Dance Away deze behandeling voort, wat het live gevoel nogmaals versterkt. Vocaal eist de rauwheid van Romanelli hier de hoofdrol op, gevolgd door de serieuze ondertoon van muzikale partner Albertazzi. Ook Blow Away past treffend in het repertoire van de betere grunge bands, de eigenheid behoedt zich ervoor om als een copycat te klinken. Uiteraard zijn ze hieraan schatplichtig, maar wat geeft Alice Tambourine Lover er een aangename eigen draai aan. Moeiteloos stoppen ze er een swingende slidegitaar in, waardoor ze het licht rockend accentueren. Tegenwoordig perfectioneren muzikanten de Americana sound in de studio, Follow blijft juist bij de kale basis. Zonder toegevoegde mixtechnieken is de ongedwongen puurheid veel puurder. Misschien minder helder, maar wel overtuigender. Het enige hulpmiddel wat wordt toegevoegd is de mysterieuze e-bow.

Pas vanaf Into The Maze schudden ze enigszins de neerslachtigheid van zich af. De toegankelijkheid openbaart zich als een poging om contact met de luisteraar te zoeken. Opeens lijkt het alsof je met new born hippies te maken hebt, die je met een hoog lalala gehalte meevoeren. Het ontwikkelt zich als de slechtste song van de plaat, maar dat is ze vergeven. Muzikaal gezien is het namelijk zeker oké. Gelukkig revengeren ze zich met het zwaar psychedelische up-tempo Rubber Land, waarbij je jezelf op Woodstock, omgeven door op LSD trippende festivalgangers waant. Een mooi gebaar naar de invloedrijke jaren zestig. De bluesy mondharmonicaklanken hechten zich vastberaden hieraan vast. Train grijpt vertrouwd met slepend en slopend gitaarspel naar het geheimzinnige verdwalende van de eerste helft van Down Below terug, waarmee ze de stoner rock treffend waarderen. Op boogie woogie wijze en engelachtige hoge uithalen sluiten ze passend met het verzonken Surround You af . Man, man, man, wat leveren deze twee Italianen een prachtige plaat af.