Met Hot Chip maakt Alexis Taylor smaakvolle clubpop die een mooie brug slaat tussen indie en electro/dance. Solo pakt hij het beduidend rustiger aan. Dat bleek al op zijn eerste soloplaat Rubbed Out. Ook Await Barbarians is een rustige, introspectieve plaat met een hoofdrol voor Taylors nasale zang. Omgeven door kleingehouden (elektrische) piano, gitaar en elektronica brengt Taylor een smaakvolle, minimale plaat die niet gemakkelijk weghapt.

Hoewel Await Barbarians op het eerste gehoor wat kleurloos en kaal lijkt, zeker als je Hot Chip in het achterhoofd hebt, valt er zeker nog wat te genieten. Er is zeker diepgang aanwezig op dit album. Wat dat betreft lijkt Taylor zich in dezelfde vaarwateren te begeven als Mark Hollis van Talk Talk vijfentwintig jaar geleden. Ook namen als Robert Wyatt en Postal Service schieten te binnen bij het beluisteren van Taylors muziek.

Vooral aan het begin van Await Barbarians vormt zich een mooie reeks: zacht huilende gitaren in een intiem, elektronisch landschap (From The Halfway Line), een klein popliedje inclusief ‘la la la’ en harmonica (Without A Crutch (2)), verfijnde ambientpop (Immune System) en de breekbare pianosong Dolly And Porter.

Taylor blijft tekstueel dicht bij huis en bezingt vooral familie, relaties en ouder worden. Op de strijkers na bespeelt hij ook alle instrumenten. Dat doet hij zoals je kunt verwachten met smaak, al blijven niet alle songs overeind in de minimale settings. Halverwege de plaat hoop je toch iets meer geprikkeld te worden. Des te leuker is het als er dan vervolgens wat eenden opduiken rondom de piano (Piano Ducks). De koele, wederom minimale electropop van New Hours hierna zit vol mooie geluidseffecten en is een creatief hoogtepuntje.

Alexis Taylor blijft natuurlijk iemand die je toch moet volgen. Hot Chip is een interessant collectief en zijn andere band About Group herbergt namen als John Coxon (Spiritualized/Spring Heel Jack) en Charles Hayward (This Heat). Ook dit Await Barbarians laat horen dat Taylor een frisse en gedurfde kijk heeft op muziek. Deze tweede soloplaat van Taylor is wel even doorbijten en het is ook zeker niet alle keren raak op deze plaat. De schoonheid zit vooral in de detaillering en dat is ook wel eens goed.