Het Utrechtse Aestrid maakt al jaren postpunk achtige indiemuziek welk doorspekt is met nostalgie en melangolie en heimwee naar de jaren 80. Tussen hoop, vrees en frustratie uit de No Wave en synthesizerwave met flarden krautrock. Dit alles te horen op Box, het laatste album van Aestrid. De zware syntesizernevel die Box uitstort laat denken aan bepaalde gruftie lijkende types uit de jaren 80. Anne Clarkes Weltschmerz is er niets bij. Gecombineerd met een emotionele hoge beetje nasale stem en droge bastonen, dreigende drums met scheurende en drammende postpunkgitaar klinkt het erg zwaar.

Daarbij is dramatiek voor het pathetische Aestrid niet vreemd. Het is echter op het randje. Dat “on the edge spelen” maakt Box tot een puike plaat in het specifieke genre. Zorgvuldig dromerig goed opgebouwde songs. Van melodieuze dromerige zanglijnen gaat dit naar waar nodig naar innerlijk schreeuwend. Waar is de pijn?? Maar wel met die onheilspellende en geheimzinnigheid waardoor je je af en toe in een mistig bos waant.

Beetje vreemd, maar wel erg lekker. Hoogdravendheid gecombineerd met kwalitatief hoogstaande songs. Aestrid’s Box kan vergeleken worden met Joy Division, Placebo en de beginperiode van Clan of Xymox. Muzikaal gezien is Box een zeer goed album. Alleen is dit in Nederland is dit echter een zeer moeilijk genre. In België en Engeland is er waarschijnlijk meer potentie.