Dat de Ierse Adrian Crowley na het excellente I See Three Birds Flying van twee jaar terug, een nog mooier album in zich had, had niemand kunnen verwachten. Maar Some Blue Morning is dat wel degelijk.

Het allermooiste van Some Blue Morning is eigenlijk nog wel dat Crowley zijn eigen muzikale wereld, zijn eigen genre, geschapen heeft. Iets wat op zijn vorige album werd ingezet en nu tot volle bloei gekomen is. Het album werd opgenomen in Dublin met trouwe muzikale metgezel Steve Shannon. Met prominente rollen voor de strijkers van het uit Londen afkomstige strijkcollectief Geese, cellist Kevin Murphy en zangeres Katie Kim is Some Blue Morning een super sfeer- en emotievol album geworden.

Het is een album met songs die vrijwel allemaal vanuit de akoestische gitaar zijn opgebouwd en in samenloop met Crowley’s prachtstem, er zijn er maar weinig die mooier zijn in de hedendaagse muziek, uitbouwen met strijkers in de prachtigste, sfeerrijke arrangementen. Gelijk met de opening/titelsong en het daarop volgende meesterlijke The Hungry Grass wordt duidelijk dat Some Blue Morning met veel ambitie is opgezet. Tegelijkertijd voel je dat dit voor Crowley de enige manier is om muziek te maken. Echtere muziek is nauwelijks te horen.

Als Crowley je al niet volledig inpakt met zijn stem zijn het de songopbouw en die prachtstrijkers die in echt elke song de aandacht trekken. De sfeer is herfst in zijn prachtigste melancholieke pracht. De teksten van Crowley zijn verhalend en zowel dichtbij en persoonlijk en intens als verhalend over donkere zaken en het gewone leven. Met de stem van Crowley klinken ze allen even emotievol en intens. Er zijn veel te veel songs die nu genoemd kunnen worden (The Stranger, het prachtige, volledig gesproken, The Wild Boar) maar dat is iets wat ik vooral niet wil. Some Blue Morning is een album waar je rustig voor moet gaan zitten en in alle rust in je op moet nemen. Het is een album dat het zo ontzettend waard is.