Like A Fire That Consumes All Before It.. is de opvolger van het in 2009 verschenen I Am Become Joy. Het artwork van de plaat schetst een woestijnachtig landschap met in het midden een vuur dat overhand neemt over de rustieke situatie. Verwacht dit ook op de plaat. Dit is bij tijd en wijlen folk in een hoge versnelling. Voor Arcuragi eentje te hoog lijkt het, daar hij de controle hier en daar zoek is.

Die hoge versnelling wordt uitgekristalliseerd in een bombastische plaat. En dat is vaak wat jammer. Jammer omdat het hier en daar wat geforceerd klinkt, waar je gelijk tijdens de eerste 2 nummers mee geconfronteerd wordt. Het woord ‘slecht’ of ‘verkeerd’ neem ik bewust niet in de mond, want er zitten ook heel mooie elementen in de nummers. Enkele voorbeelden hiervan zijn de Bon Iver-achtige intro van opener Howling, de toffe drumlijn en de herinnering aan het warme gevoel van het zuiden van de VS.

Naast deze scheiding tussen mooie en minder mooie elementen is er iets vreemds aan deze plaat op te merken, namelijk de intro’s van een aantal nummers. Een bijzondere parallel is er te trekken met de aftrap in het voetbal. Af en toe zie je iets onbegrijpelijks gebeuren waardoor een team binnen enkele seconden de bal kwijt is, terwijl ze hem gewoon naar elkaar over moeten spelen en dan de pass naar zo’n 9 vrije medespelers moeten vinden. Moet te doen zijn toch? Dat gevoel van ongeloof en verbazing als zoiets niet lukt krijg ik ook bij de intro’s van Oh I See en The Well. In beide gevallen wordt de spanning opgebouwd als ware het een spannende film, maar op een of andere manier voelt Arcuragi de noodzaak om op eigenaardige en totaal onnodige wijze met deur en al in huis te vallen en de luisteraar de grond van zijn ziel te laten zien. Dit startschot van het nummer geeft je direct een onbehaaglijk gevoel en snelt je vinger naar de ‘track-knop’ om op next te drukken.

Gelukkig zijn er ook mooie dingen te ontdekken op deze plaat. Een absoluut hoogtepunt is het vijfde nummer op de plaat Parliament Of The Birds. Dit nummer is als folk op de Copacabana. Als een lange, dunne zonverbrande blanke man die zich prima staande weet te houden in ritmisch Braziliaans carnavalsgedruis. Door de veelvuldigheid aan instrumenten en het opbeurende ritme is dit knap gezongen nummer als het salaris wat overgemaakt wordt als je totaal blut bent. Je, de plaat in dit geval, heeft het echt even nodig.

You’d Think This Was Easy is ook een bijzonder nummer. In eerste instantie is het een nummer wat lekker op de achtergrond voortbeweegt, maar het grootse, het bombastische, pakt in dit geval goed uit. Het wordt een groots nummer door de lagen die eraan toegevoegd worden en vooral de overtuiging waarmee het gezongen wordt.

Adam Arcuragi’s stem vertoont gelijkenissen met die van Nick Drake en zijn zangkwaliteiten komen een aantal keren goed naar voren op dit 12 nummers tellende album. Wat zijn stem betreft zijn de liedjes Port Song en I Caiied de moeite waard om te gaan luisteren.

Tracklisting Like A Fire That Consumes All Before It…

1. Howling
2. Oh I See
3. Presidents’ Song
4. You’d Think This Was Easy
5. Parliament Of The Birds
6. Port Song
7. …Riverrun
8. The Well
9. I Caiied
10. Last Long Rain
11. The Birds Will Follow
12. Come On, Come On