…en we zijn weer terug in dB’s te Utrecht. Waar vorige week nog de vreemde snuiter Bob Log III zijn one-manblues hardhandig de zaal in blies, is het deze maandag tijd voor de maffe, psychedelische Japanners van Acid Mothers Temple.  Maar voordat het zover is aan het Australische duo Spirit Valley de taak om de zaal wakker te schudden. Dit doen ze met een mix van zomerse retro-psychedelica, bestaande uit rauwe vocalen, speelse gitaarlijnen en zware drums. De resulterende cocktail klinkt veilig en vertrouwd, maar de band weet er zijn eigen draai aan te geven. Vooral het loodzware drumwerk klinkt sterk en onderscheidend. Een cover van The Seeds Can’t Seem To Make You Mine geeft goed aan waar de heren hun inspiratie vandaan halen. Toch klinkt het nummer erg duister in vergelijking met de rest van hun meer lichtvoetige set en vooral veel duisterder dan het origineel. Een leuk opwarmertje voor het psychedelische geweld later op de avond.

Even later verschijnt Acid Mothers Temple op het podium. In welke gedaante de band zich nu weer laat zien en horen is elke tour weer een verrassing: Acid Mothers Temple & The Cosmic Inferno, Acid Mothers Temple SWR of Acid Mothers Temple & The Pink Ladies Blues, het zijn zomaar wat verschillende namen die de band zich aangemeten heeft. Soms geven deze namen een verandering in de line-up aan en soms dienen ze om een muzikale koerswijziging aan te kondigen. De muziek van de Japanners kent invloeden uit krautrock, doom, stoner, improvisatie, jazzrock en noise. Door die verschillende invloeden is het soms moeilijk te bepalen welk studioalbum bij ons als luisteraar het best in de smaak zal vallen, aangezien ze op elk album weer anders klinken. De muziek is echter minder eclectisch dan die opsomming doet vermoeden; alles wordt doorgaans samengebald tot één grote psychedelische trip.

Vanavond presenteert de band zich in de vorm van Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O. . Dit is al een zeer oude gedaante van de band, die meestal garant staat voor veel invloeden van spacerock, psychedelica, flarden noise en repetitieve krautrock. Naast gitaargeweld en een hard groovende ritmesectie valt vooral op hoeveel elektronica er vanavond te horen valt. Zo staat een Roland synthesizer prominent vooraan in de mix en worden zelfs de gitaren voorzien van allerhande elektronische effecten. Ondanks dat deze Roland een hoofdrol opeist, vraagt de band dikwijls of het instrument harder gezet mag worden, in zowel de monitoren als het zaalgeluid. Het is tekenend voor een perfectionistische band die op technisch vlak geen steekje laat vallen. Alle instrumenten zijn afzonderlijk goed te horen en de band gooit het geheel knalhard de zaal in.

Ze gooien het grootste gedeelte van de show dan wel een nietsontziende draaikolk van goed uitgedachte herrie de zaal in, rustmomenten zijn er ook. Soms komen deze des te meer als een verassing, wanneer er bijvoorbeeld een stukje relaxte jazzrock wordt gespeeld of er zeer zomerse psychedelica de kop op steekt. Toch zijn niet al deze rustmomenten geslaagd; als er leden gaan zingen krijgt de muziek een haast karikaturaal randje. Als luisteraar is het moeilijk in te schatten of je nu uit moet barsten in een lachbui, of vol ongeloof je hoofd moet schudden bij deze passages die erg uit de toom vallen. Gelukkig schakelt de band na deze vreemde wendingen weer over op wat ze het best doen: de luisteraar meesleuren in hun psychedelische reis!