Alweer 12 jaar verblijdt de New Yorkse band A Place To Bury Strangers ons met oor splijtende gitaarnoise, donkere postpunk in de ritmesectie en de onnavolgbaar galmende praatzang van geluidsfreak- en opperhoofd Oliver Ackermann. Dat de band hierbij zonder concessies en volhardend te werk gaat betekende tot nu toe dat elk album slechts nuanceverschillen aanbracht op een totaalgeluid dat bij het debuutalbum al volledig was uitgetekend. Op Worship was er het meest ruimte voor een meer catchy, liedjesgerichte aanpak dat helaas niet altijd goed uitpakte. Om vervolgens met Transfixiation keihard terug te slaan met hun meest lawaaiige songs ooit. Toch hoefden we niet op verrassingen te rekenen. Voor de doorgewinterde fan is dit niet erg, zolang de gitaarnoise maar op dergelijke niveaus blijft dat onze KNO-arts zich zorgen moet maken. Ergens bij ons in het achterhoofd maalde wel: kan Ackermann dit inmiddels met twee vingers in de neus en heeft ‘ie dan zelfs nog genoeg vingers over om zijn oren te beschermen?

Wellicht zat deze gedachte ook ergens in het achterhoofd bij hem, of kwam hij stiekem toch in de knoop met zijn vingers? Wie zal het zeggen. Het feit is wel dat nieuwe drummer en vocalist Lia Simone Braswel prompt zorgt voor de meest creatieve impuls sinds tijden. Dit horen we al gelijk in de monotoon door dreunende opener Never Coming Back: geen catchy nummer, maar met focus op een stuwende ritmesectie en voornamelijk heerlijke samenzang. Een nog beter voorbeeld van die samenzang vinden we in het korte en chaotische Too Tough Too Kill, waar de twee juist een vocaal gevecht lijken uit te vechten. Hoe dan ook levert het heel wat magische momenten op en is haar stem ene heerlijk melodieuze aanvulling op Ackermanns toch wat saaie praatzang. Ondertussen zorgt haar drumwerk voor een funky swing die we nog niet eerder van de band hoorde. Door veel gebruik te maken van speelse toms en dit af te wisselen met een strak metronomisch hihat-gefocust ritme ontstaat er veel dynamiek en levendigheid in het anders zo koude bandgeluid. Het aantrekken van Braswel blijkt dus een gouden zet tot dusver.

Grotendeels door haar input horen we een band die creatief is en niet bang is om nieuwe wegen in te slaan. Pinned klinkt tegelijk meer gothic, meer funky en meer smerig/lo-fi dan ooit. Daar ligt gelijk het grootste probleem: voor het eerst sinds tijden slaat de band zoveel nieuwe wegen tegelijk in, maar vergeet veel van deze ideeën goed uit te werken. Het album kent veel fragmentarische schetsen van liedjes die het hadden verdiend om langer te duren. Het op elkaar volgende 1-2tje van Too Tough Too Kill en Frustrated Operator is gelijk een goed voorbeeld; de funky tracks swingen heerlijk, maar duren beide krap tweeënhalve minuut. Daartegenover staat de gothic lo-fi sfeerschets van I Know I’ve Done Bad Things die nergens toe leidt en als een nachtkaars uitgaat. Tl daarbij op dat de lo-fi elementen en warme gothic postpunk elementen elkaar afstoten en nooit goed lijken samen te werken. Opvallend is nog om te vermelden dat de grote noisestorm, waar de band bekend om staat, slechts bij vlagen oprukt. Nog opvallender is dat onze oren, gewend aan geluidsterreur, de herrie ditmaal niet eens erg mist.

Zo concluderen we dat A Place To Bury Strangers hier een soort nieuwe doorstart maakt. Aangewakkerd door Lia Simone Braswel vuurt de band allerlei ideeën op ons als luisteraar af, maar slechts de helft werkt. Dit is niet erg, want op deze manier is Pinned wel een spannende, diverse luisterervaring die benieuwd maakt naar de toekomst. Nu alleen nog wat werken aan een meer gestructureerd, coherent totaalplaatje.