Vorig jaar profileerde Texas band A Giant Dog zich als smerige zweet pub rockers en klonken tegelijkertijd sexy, zwart komisch en meer dan een klein beetje dronken. De muzikale mix van foute glamrock, punk en een vleugje country was dan wel meer geschikt voor een uit de hand lopend feestje, maar de aanstekelijke refreinen, bombast en vooral bergen energie zorgden ervoor dat er thuis op de bank ook genoeg te genieten viel. Ze houden niet van stilzitten, zo blijkt, want nu is het gezelschap alweer terug met het nieuwe album. Never change a winning team: na Fight, Bone en Pile is er nu Toy om het concept voort te zetten met de beknopt krachtige titels en gelijkend artwork. Wat dat betreft is A Giant Dog een voorspelbare band. Is dat erg? Nee, of ben jij er zo eentje die na het eerste biertje maar stopt, omdat het tweede- eigenlijk precies hetzelfde smaakt?

Toch vallen er stiekem kleine veranderingen te bespeuren. Hoewel de zang van Sabrina Ellis nog steeds het meest krachtig en dominant is mag ook gitarist Andrew Cashen soms een vocale hoofdrol opeisen en dat zorgt voor een mooie balans. De foute glamrock-invloeden zijn wat meer naar de achtergrond verdwenen om plaats te maken voor meer boogie swing en cowpunk. Zodoende komt de broeierige “Texas sfeer” goed naar voren, zoals duidelijk te horen valt in Toy Gun. Maar misschien nog wel de meest opvallende toevoeging zijn stiekem opduikende aanvullende instrumenten als blazers, orgel en strijkers die zorgen voor nog meer kracht en bombast. Ruimte voor ballads is er ook weer: Roller Coaster klinkt de gehele speelduur dreigend, maar blijft de rust bewaren tot daar toch weer stevige powerchords opduiken. Terwijl het zwart komische Survive wel intiem en minimaal wordt uitgevoerd en tevens prachtig gezongen door Ellis. Zo klinken ze op dit album meer gevarieerd en in balans, maar wie bang is dat de wilde haren verloren gegaan zijn hoeft alleen maar te luisteren naar de gesjeesde punkinjecties van Bendover en Tongue Tied om gerustgesteld te worden.

Tekstueel is A Giant Dog meestal nog steeds geen erg serieuze band, gelukkig maar! Recht voor zijn raap, rauw, ietwat simplistisch en zwart komisch zijn ze nog steeds op hun best. “I never had a car to drive, but I got shit to do today. Can someone please give me a ride? It’s on the way, it’s on the way” klinkt het vol verveling en rusteloosheid in Fake Plastic Trees, dat gelukkig geen Radiohead-cover is.  Dat ze hun “ongure” streken nog niet verleerd zijn bewijst Photograph met “I wanna stare at you like a photograph, I wanna make you cum if you can make me laugh, wanna spin you upside down like a rodeo between the sheets.”, maar met referenties naar hangtieten en bruine tanden is het lied wel confronterend realistisch in zijn overdrijvingen en verre van romantisch.

Zo worden er op Toy vooral accenten verlegd, instrumenten en invloeden toegevoegd en meer balans opgezocht. Een aantal serieuze onderwerpen worden niet geschuwd, maar gelukkig klinkt de band vooral weer heerlijk krachtig, zweterig, dronken en humoristisch. Het is een stabiele voortzetting van een band die precies weet wat het wil en kan. Nogmaals: never change a winning team!

https://www.youtube.com/watch?v=7_iHc_z-G8I