Vorig jaar zomer bracht 75 Dollar Bill het heerlijk experimentele en super overtuigende album Wood/Metal/Plastic Pattern/Rhythm/Rock uit. Met een wereldwijde release via Glitterbeat Records krijgt het album nu een mooie tweede kans. 

75 Dollar Bill bestaat uit het New Yorkse duo Rick Brown op drums, maracas, shakers en bells en Che Chen op elektrische gitaar, bas en shakers. Zij maken ecstatische muziek waarin onder meer rauwe elektrische blues, Arabische melodieën en hypnotiserend folkminimalisme aan bod komen. Net zoals de albumhoes toont gaat het om een veelkleurige puzzel waarin verschillende muzikale tradities in elkaar geschoven worden zodat er een nieuw origineel geluid ontstaat. Interculturele uitwisseling is duidelijk het motief van deze bende, die onder meer versterking krijgt van trompettist Rolyn Hu en saxofonist Cheryl Kingan, contrabassist Andrew Lafkas en violist Karen Waltuch.

Je voelt zo aan dat deze groep zich inspireert op tranceverwekkende desert blues jams, waarin enorm véél kan. Zo is er het tergend traag op gang komende Earth Saw waarin de donkere, bluesy gitaarsound prominent aanwezig is. Met zijn dik zeven minuten is dat echter een opwarmertje, eentje waarin de groep langzaam maar zeker zowel het instrumentarium als elkaar aftast. De compositie teert op woeste improvisatie en zanderige gitaarlijnen, waarbij ook het percussieve een erg belangrijke rol speelt. Meteen doet het je denken aan woestijngebied, aan grofkorrelige gitaarblues, lange gewaden en heerlijke, verse muntthee.

Het valt te vermoeden dat voor vele muziekfans, met een té korte aandachtsspanne (o.a. de invloed van Spotify, intro’s moeten direct aanslaan,..), hier al afhaken. Té repetitief luidt het dan. Die kritiek is deels terecht, ware het niet dat het erop volgende Beni Said het effect heeft van een klop van de hamer. Gitaargewijs zitten we nog steeds bij woestijnblues, maar door de input van tranceachtige geluiden op de achtergrond evolueert deze compositie naar een hitsiger, steviger in het zadel zittend ritme en mondt het uit in een climax die een klein tiental minuten aanhoudt. Dissonant en experimenteel, maar bovenal een uiterst brutaal muziekfeestje waar niets of niemand tegen opgewassen is.

Vervolgens is er het door driftige percussie (met o.a. de floor tom van Carey Balch) en zalig feedbackende dronegitaren gekenmerkte Cummins Falls, dat met zijn vier minuten haast een compositie op singlewaardig formaat is. Je voelt heel duidelijk aan dat deze bende geen zier geeft om welke verwachting dan ook. Kortom: 75 Dollar Bill brengt muziek op haar eigen voorwaarden. En zo is het goed.

Het album is vitaal en krachtig. Als afsluiter krijgen we I’m Not Trying To Wake Up, dat aangeeft dat de groep de luisteraar zonet een stevige muilpeer verkocht heeft. Eerst is er voorzichtige akoestische percussie, maar al gauw transformeert de song naar alwéér een chaotische, gelaagde, uit zijn voegen barstende compositie waarin heerlijke saxofoonstoten te horen zijn. Ook die werkt zich gaandeweg naar een heerlijke, orgastische climax toe.

Het ronduit overweldigende Wood/Metal/Plastic Pattern/Rhythm/Rock is er voor durvers, voor muzikale ontdekkers die zich vér van de mainstream ophouden. We kunnen echt ons enthousiasme voor dit album dan ook moeilijk verbergen. Een te ontdekken revelatie.