Na de overdonderende reünieconcerten van de afgelopen jaren was het even de vraag of het hierbij zou blijven of dat Ride voor het eerst in ruim twintig jaar weer een plaat zou maken. Dat laatste was het geval en we worden nu verblijd met Weather Diaries, het vijfde album van de band die in 1988 in Oxford werd opgericht maar na 1996 meer dan 15 jaar vrijwel niets van zich liet horen.

Met dit album gaat Ride overigens voor een deel terug naar de eigen wortels. De mede-oprichters van Ride’s huidige thuisbasis, Wichita Records, werkten al met de band samen in hun tijd bij Creation en Alan Moulder, die het nieuwe album mixte, werkte destijds ook al mee aan de Ride-klassiekers Nowhere (1990) en Going Blank Again (1992).

De eerste single, Charm Assault, werd in februari al uitgebracht. Een vlotte en pakkende, wat psychedelische track met een rockend refrein, tevens een sneer naar diverse politici die de afgelopen jaren het nieuws in Engeland domineerden. Ook de fraaie, new wave-achtige albumopener Lannoy Point is niet zorgeloos: ‘If seeing is believing, believing is not seeing’, zingt Mark Gardener. De song is zijn reflectie op ‘what the fuck is going on with all this backward ‘Little Britain’ depressing, blind faith, Brexit times we find ourselves in’, zo verklaarde hij onlangs tegen de NME.

All I Want is, behoudens de experimentele vocale openingsklanken, een lekkere typische, poppy Ride-track. De jaren lijken ook totaal geen vat te hebben gehad op Gardeners stem, hetgeen leidt tot een lekker gevoel van tijdreizen. Hierna luidt tweede single, Home Is A Feeling, het tragere, wat beschouwendere middenstuk van het album in. Hier valt vooral het mooie Weather Diaries op, waar de band de onvoorspelbaarheid van het leven centraal stelt.

Lateral Alice, lekker stevig, contrasteert flink met de drie voorgaande songs. Het pakkende, uptempo Cali profiteert vervolgens van lekkere dikke drums en een dito bas, een stevigere benadering die best vaker gekozen had mogen worden om dit overigens prima album nog meer impact te laten maken. Ingetogen, dromerig en nog steeds overtuigend sluit Ride in de volgende twaalf minuten het album op soms betoverende wijze af.

Weather Diaries heeft een mooie flow en wisselt hard en zacht, snel en langzaam op slimme wijze af. Zo ontrolt zich een fijne plaat die je niet alleen met liefde nog eens opzet maar die je ook heel graag live wilt horen. Hoe dromerig, engelachtig en mooi Ride vaak ook mag klinken, het is de ruigere (live)kant van de band die de ervaring pas helemaal compleet maakt natuurlijk.