×

Recensie

Alternative

18 oktober 2017

Lean Year

Lean Year

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Western Vinyl

Lean Year Lean Year Alternative 4 Lean Year – Lean Year Written in Music https://writteninmusic.com

Rick Alverson is een filmregisseur van donkere drama’s, zoals The Comedy en Entertainment, met een gitzwart en vreemd gevoel voor humor. Je kunt het ook omdraaien en zeggen dat hij komedies maakt met een zwaar dramatische ondertoon, het ligt er maar net aan hoe hard je om zijn films moet lachen. Ook regisseerde hij al videoclips voor onder andere Sharon van Etten, Bonnie ‘Prince’ Billy en Angel Olsen – niet de minsten dus. Echter, voordat hij zijn carrière startte als regisseur was Alverson voornamelijk muzikant. Eerst als frontman van countrypunkband Drunk, maar iets bekender als oprichter van Spokane die een mix van altcountry en slowcore ten gehore brachten: fluisterend, spookachtig, kaal, maar toch ook dromerig en warm. Een traag bespeelde viool maakte het geheel des te meer troosteloos en de tweede stem van Courtney Bowles vulde Alverson’s monotone stem goed aan. The Lean Year was een lied van Spokane en zodoende is deze nieuwe band een logisch vervolg op zijn oude band.

Wel met een aantal veranderingen. Het belangrijkst in de vorm van Emilie Rex die de vocalen overneemt van Courtney Bowles. In dit geval in de hoofdrol, waar Alverson de tweede stem voor zijn rekening neemt. Zo klinkt Lean Year al gelijk een stuk dromeriger en warmer. Het instrumentarium is – naast gitaar, bas, drums en viool – bovendien verrijkt met saxofoon, klarinet, piano, tape loops en (subtiel ingezette) noise en contrabas. Dat lijkt vol en soms is dat ook wel zo; er valt van alles te horen op dit album, als je goed op let. Luister maar eens naar de dominante contrabas op Watch Me en de klarinet die trefzeker zijn hele stempel op het album drukt. Toch is dit wederom een album geworden met veel ruimte tussen de noten en een heerlijk traag tempo. De drums op het album worden dikwijls bespeeld met brushes om vooral niet te hard te klinken, Daar overheen zingen Rex en Alverson, net iets harder dan een fluister deze keer. Vergeleken met Spokane zingen ze misschien te hard. Een kritiek wat je op heel het album kan hebben: soms  te hard en bombastisch. Terwijl het juist zo geweldig wegdromen is als er een minimalistisch geluid opgezocht wordt, zoals in de sombere opener Come & see en het zelfs nog kalere Figs.

Het is opvallend dat Lean Year hier een album aflevert dat in het huidige muzieklandschap opvalt voor minimalisme, dromerigheid, desolate sferen, trage tempo’s en een onthaastend karakter. Terwijl het naar maatstaven van Alverson’s oude band en wel meer slowcore-bandjes destijds best trager had gemogen en zeker minder vol en bombastisch. Dit zijn slechts kleine kritiekpuntjes, want we zijn verwend. Als we onze ogen dicht doen en enkel op de muziek concentreren is dit nog steeds ontroerend mooi. Dus zet je telefoon uit, ga in bed  (of bad)liggen en laat je meevoeren in de wereld van Lean Year.



  1. Come and See
  2. Her Body in the Sky
  3. Earner
  4. Holy Mountain
  5. Watch Me
  6. Sonja Henie
  7. Waterloo Suns
  8. The Louder Voice
  9. Figs
  10. Nines