Een tijdje geleden vestigde een goede vriend en notoir muziekkenner behoorlijk dwingend de aandacht op het debuut van The Delines. Willy Vlautin zette Richmond Fontaine even on hold om zich op zijn activiteiten als novelle-schrijver te concentreren. In die periode trekt hij op met zangeres Amy Boone die eerder als pianiste bij The Gourds en Damnation TX wordt gesignaleerd en ook even de vocale ondersteuning bij Richmond Fontaine verzorgt.

Vlautin zet een stapje terug als zanger, focust zich helemaal op de songs en flankeert samen met drummer Sean Owens, eveneens actief bij RF, en Tucker Jackson op pedalsteel de markante, soulvolle zangpartijen van Boone op Colfax, een bijzonder geslaagd experiment dat om een opvolger smeekt.

Het songwerk van The Imperial is al grotendeels ingeblikt als het noodlot toeslaat, in 2016 wordt Amy in Austin aangereden door een wagen, na een moeizame revalidatie keert ze terug naar de studio in Portland, Oregon om de sessies te complementeren. Evenals in de boeken van Vlautin en zijn muziek met Richmond Fontaine, overheersen sombere gevoelens. In combinatie met de  Boone’s zang en het toetsen- en blazerswerk van Cory Gray levert dat weergaloze countrysoul op. “Cheer up Charley” verzucht ze troostend. Vanaf de opener worden we ondergedompeld  met verhalen in een mistroostige maar tegelijk weldadige ‘late night’ sfeer.

De titeltrack verhaalt de onverwachte reünie van twee geliefden waarvan de relatie tien jaar geleden op de klippen liep, na een uit de hand gelopen deal belandt de man in de cel, zijn vrouw heeft ondertussen een andere man, ze beseffen beiden dat het  bij die allerlaatste ontmoeting zal blijven. Where Are You Sunny? en de op fijne licks golvende slijper Let ’s Be Us Again komt overtuigend op het terrein van destijds door zwarte soulsista’s uit het diepe zuiden aangeleverde klaagzangen. Ademloos luisteren we verder naar Roll Back My Life dat bijzonder accuraat de voorbije, onzekere periode vat, tussen het berooide jonge koppel Eddie and Polly komt het wellicht nooit meer goed nadat een al dan niet vermeend slippertje op slaande ruzie uitdraait.

The Delines, ondertussen nog bezwaarlijk als een verdienstelijk muzikaal zijproject van auteur Willy Vlautin beschouwd, pendelen op een zwoel wiegende ritmiek verder tussen moedeloosheid en hoop en dat resulteert zonder uitzondering in een fraaie songs met literaire aspiraties van tijdloos allure en die bovendien vanaf de eerste beluistering beklijven. Bijzonder verslavend luisterschijfje, vanaf eind april zijn er concerten in Nederland.