Crossover beleeft een redelijke revival de laatste tijd. Suicidal Tendenties kunnen gezien worden als pioniers van de cross-over tussen metal en hardcore punk. Na een stilte van 3 jaar levert ST in een behoorlijk verse samenstelling hun 14e album af dat zich kan meten met de klassiekers uit eind jaren 80 begin jaren 90 (How Will I Laugh Tomorrow When I Can’t Even Smile Today en Lights …Camara… Revolution!) Het verse bloed dat bestaat uit Ra Diaz (bas), Jeff Pogan (gitaar) en natuurlijk de bekendste, Dave Lombardo (drums) hebben het heilige vuur ontstoken bij Muir en dat terwijl 13 al een prima comeback was.

Maar World Gone Mad! is van een ander kaliber. Natuurlijk is het drumwerk van Lombardo absoluut fenomenaal. Je kunt er niet omheen dat zijn invloed heel groot is op dit album. Living For Life bijvoorbeeld is echt een absolute must voor Suicidal en Lombardo fans. Maar het is lang niet het enige hoogtepunt, dat begint al bij de opener van het album Clap Like Ozzy. Een instant klassieker die aftrapt met eveneens geweldig baswerk van Diaz. The New Degeneration is een rake beschrijving van de jeugd van vandaag verpakt in een ongelofelijk vette song die super groovend is maar na zo’n 3 minuten in de overdrive gaat. Dit is ook het moment om de gitaar tandem Pleasants en Pogan de lucht in te schrijven. Want zij leveren de ene gierend snelle over the top solo na de andere af en alle riffs zijn ook zo raak als het maar kan. World Gone Mad ! is niet alleen te prijzen voor de furieuze inslag, maar ook om de fun. Het speelplezier spat van de nummers af. Hardcore, mosh parts, catchy riffs, het kan niet anders dan dat Muir en zijn kompanen dit allemaal met een brede grijns op hun gezicht hebben staan inspelen. De geruchten gaan dat dit het laatste volwaardige album zal zijn van de Suicidal Tendencies. Als dat zo is, dan heeft Mike in ieder geval een monument afgeleverd met een album titel dat niet treffender had kunnen zijn.