Dark Ain’t That Darker, een songtitel die zowat alles zegt over deze Zweedse muzikant die opgroeit in Amerika en terugkeert naar zijn geboorteland. In Lund start hij in ’94  Loosegoats, een lo- fi rockformatie op. Sinds 2002 is Kjellvander op het solopad en volgt vanaf Songs From A Two-Room Chapel een duister en sinister spoor. We leerden de man met de sombere, introspectieve maar intense mijmeringen kennen met The Rough and The Rynghe waarop al een nauwelijks verhulde ode aan de dood prijkte. Echt vrolijk wordt je er niet van, daar lenen de onderwerpen, onder meer een al dan niet ingebeelde ontmoeting met zijn ex … op het plaatselijke kerkhof, zich niet bepaald toe. De meesterlijke snarenman Tias Carlson is er niet meer maar de gitaarverrichtingen van Kjellvander die de diepe bariton ondersteunen creëren een beklemmende soundtrack met een sleutelrol voor piano en ander toetsenspul van Pelle Anderson. Leven, liefde en vooral dood zijn de onderwerpen, Kjellvanders parttime job op het plaatselijke kerkhof  heeft daar wellicht iets mee te maken.

De opnamesessies vonden overigens plaats in Kjellvanders oude kerkje in Österaker, een dorpje nabij Stockholm. De zwaarbeladen, vaak morbide uitzichtloze thematiek overheerst. “Won’t you come down to me like a hawk”, debiteert de van weemoed vibrerende stem in de opener Shallow Sea terwijl trillende snaren een sobere, beklemmende soundtrack vormen voor het lichtjes fantastische Dark Ain’t That Darker en een obsessief Rider In The Rain. “We made love in the cemetery/ you said, don’t worry baby, they can’t see, they can only feel”.

Het warme stemtimbre vertoont bij momenten enige gelijkenis met Jonathan Jeremiah maar klinkt breekbaarder terwijl de herfstige sfeer nauw aanleunt bij Nick Cave en Thindersticks. Ondanks de zwaarbeladen, vaak morbide haast uitzichtloze thematiek is het geen beproeving om naar de onpeilbare gedachten van Kjellvander te luisteren tot de laatste tonen van het samen met zijn vrouw Karla-Therese gebrachte Gallow blijven we in de donkere, enkel door het natuurlijke licht gekleurde wereld waarin toch een beetje hoop doorschemert, “The dark ain’t that dark when there’s more than one hart.” De lichtjes geniale Zweed voegt weerom een schijfje van onwaarschijnlijke schoonheid  toe aan zijn markante oeuvre.